Slika vjere i Crlve u hrvatskim medijima

Abstract

Sliku vjere i Crkve u hrvatskim medijima promatramo kao proizvod pet “strategija” koje nisu smišljene, već su proizišle iz duha vremena. Prva strategija, “Papa Franjo da, Crkva ne”, polazi od kontekstualiziranja vjere u društvo spektakla u kojem se Papina osobnost pretpostavlja službi, pa potom Papina osobnost i stil postaje sredstvo kojim se ukazuje ne neprihvatljivost Crkve. Druga strategija, “strategija posramljivanja”, proizlazeći iz prve, služi se sramom kao sredstvom kontrole manjine nad većinom, posebno uz pomoć treće strategije u kojoj se kod medijske slike Crkve naglašava ekscesno, a ignorira redovito. Zadnje dvije strategije, medijska transupstancijalizacija vjere te zamjena ikone idolom, sliku Crkve rišu pozitivno, no vode opasnosti kulturološkog pelagijanizma zbog kojeg se zamračuje Izvor dobra, a veliča samo dobro, pri čemu se Crkva pretvara u jednu humanitarnu organizaciju među mnogima.